خصوصیات بتن را می توان به لحاظ تعداد مراحل در نظر گرفت:
1- حالت شکل پذیر اولیه بتن تازه پس از فرآیند اختلاط، که در آن خصوصیاتی همچون میزان هوا، تراکم بتن و کارایی بتن به صورت معمولی با آزمایش های استاندارد مربوط به اندازه می شود. همچنین به عنوان ابزاری برای کنترل تولید استفاده می شود. مقدار این خصوصیات با اضافه شدن افزودنی های کاهنده آب بتن تحت تأثیر قرار می گیرد. این تأثیر ناشی از افزودنی های کاهنده آب بتن می تواند نه تنها منجر به تغییر در خصوصیات حالت شکل پذیر شود، بلکه می تواند در خصوصیات تغییر یافته در حالت سخت نیز منعکس شود.
2- حالت شکل پذیر ثانوی با افزودن افزودنی های کاهنده آب بتن هنگامی است که بتن ممکن است جابجا، حمل و جایگذاری شود. در جایی که تغییرات در خصوصیات بتن همچون کارایی بتن و توانایی اختلاط برای مقاومت در جداسازی و جدایی شیرابه از سنگدانه ها داریم، ممکن است این عملیات تحت تأثیر قرار گیرد.
3- حالت سخت شده در یک مدت نسبتاً کوتاه، معمولاً 28 روزه، هنگامی که خصوصیات مکانیکی بتن همچون مقاومت فشاری بتن و مقاومت خمشی بتن و استحکام (سختی) بتن به عنوان مبنایی از طرح سازه ای استفاده می شوند.
4- حالت سخت شده ثانوی بتن در طی عمر سازه، که ماده بتن باید نقش سازه ای یا معماری بدون خسارتی را ایفا کند. نکته مهم این است که دوام بتن به صورت معکوس با حضور یک افزودنی های کاهنده آب بتن تحت تأثیر قرار نگیرد.
