انتخاب پوشش سطحي بسيار مهم است و تابع نيازهاي سازه و شرايط محيطي است. خواص انواع مشابه ژنريك پوششها ممكن است بسيار متفاوت باشد. بنابراين، اطلاعات راجع به جزئيات پوشش بسيار حايز اهميت است. معيارهاي انتخاب پوشش به شرح زير است :
مقاومت در مقابل نفوذ آب
مقاومت در مقابل انتشار دي اكسيد كربن
مقاومت در مقابل نفوذ كلريدها
مقاومت در مقابل انتشار بخار آب
مقاومت در مقابل نور ماوراي بنفش
قابليت پل زدن ترك
مقاومت شيميايي
مقاومت سايشي
سهولت در اعمال پوشش
عمر مفيد طولاني
ظاهر مطلوب
مهمترين مرحله براي اعمال پوشش ها، آماده كردن سطح بتن است، كه شامل پاك كردن سطح از تمام موادي است كه بر چسبندگي پوشش ها اثر مي گذارد. عوامل متعددي در عملكرد پوشش ها و چسبندگي آنها مؤثر است كه بعضي از آن عوامل به شرح زير است :
1 – سن بتن پايه
2 – شرايط رطوبت بتن پايه
3 – دما و رطوبت
4 – شرايط سطح بتن پايه
5 – وجود پوشش بر سطح
سطح بتن، در سنين اوليه بسيار قليايي است و معمولاً رطوبت آن زياد است. بنابراين فشار بخار، اختلاف رطوبت و همچنين فشار هيدرواستاتيك مي تواند سبب تخريب زودرس پوشش گردد. در نتيجه بايد به بتن اجازه داده شود كه به سن معيني برسد و سپس پوشش اعمال گردد. معمولاً در دماي C ° 20 ، سن 28 روزه بتن براي اعمال پوشش مناسب است. هر چند اين مدت تابع رطوبت نسبي، ضخامت بتن و سرعت باد مي باشد.
در مورد درزگيرها و پوششها اگر سطح بتن مرطوب است، چسبندگي پوشش ضعيف خواهد بود، بخصوص اگر پوشش از نوع غير تنفسي است (اجازه تنفس به بتن نمي دهد). مقدار رطوبت را مي توان با استفاده از الكترودهاي مخصوص يا ورق پلاستيكي تعيين كرد. در روش ورق پلاستيك، بر روي سطح بتن پلاستيك قرار داده مي شود و پس از مدت معين (بر مبناي مدت عمل آوري پوشش)، مقدار رطوبت در زير ورق پلاستيك قابل مشاهده خواهد بود. زماني كه آب در زير ورق پلاستيك جمع مي گردد، بايد از زمان عمل‌آوري پوشش بيشتر باشد. دماي هوا، سطح بتن و ماده حفاظتي بايد در هنگام اعمال پوشش در نظر گرفته شود. اكثر پوششها بايد در دماي بين 10 تا C ° 30 اعمال شوند و در هيچ شرايطي نبايد رطوبت نسبي بيشتر از 90 درصد باشد.
شرايط سطح بتن نيز بر عملكرد پوشش ها اثر بسزايي مي گذارد. منافذ بزرگ در سطح بتن بايد با پركننده مناسب ترميم گردد و سپس پوشش بر روي سطح اعمال شود. براي پر كردن منافذ مي توان از ملات با پايه سيماني اصلاح شده با پليمر يا رزين هاي پليمري استفاده كرد. بطور كلي تمام حفره ها و ترك هاي موجود در سطح بتن بايد قبل از اعمال مواد حفاظتي تعمير شوند. سطح بتن بايد عاري از گردوخاك، روغن، اسيد و مواد زائد ديگر باشد. اگر پارچه‌اي تيره رنگ بر روي سطح بتن كشيده شود، پودر باقيمانده بر روي پارچه، نشان دهنده وجود خاك بر روي سطح بتن است. چنانچه بر روي سطح بتن آب پاشيده شود، در صورت باقي ماندن آب به شكل قطرات، آلودگي سطح بتن به روغن را نشان مي دهد. همچنين با استفاده از كاغذ معرف pH ، مي‌توان شرايط سطح بتن را از نظر آلودگي به اسيد بررسي كرد. pH كمتر از 4 ، نشان دهنده آلوده بودن سطح به اسيد است.
آزمايش مقاومت سطح بتن بخصوص تا عمق 6 ميلي‌متري براي اعمال پوشش ها مانند اپكسي و پلي استر ضروري است. زيرا اين گونه پوشش ها معمولاً به علت كافي نبودن چسبندگي تخريب مي شود. گسيختگي در چسبندگي هنگامي رخ مي دهد كه مقاومت كششي بتن، كمتر از تنش هاي داخلي مواد پوششي است. مقاومت چسبندگي سطح بتن بايد حدود N/mm2 2/1 باشد و براي سطوح منابع آب حدود N/mm2 2 ضروري است.
هنگام استفاده از سيلان و سيلوكسان چون اين مواد براي واكنش نياز به رطوبت دارند بنابراين بايد سطح بتن مرطوب باشد. در هنگام اعمال مسدودكننده‌هاي منافذ و روكش‌ها سطح بتن بايد خشك باشد و بتن دوره عمل‌آوري خود را گذرانده باشد و توصيه مي‌شود سن بتن در هنگام اعمال اين مواد بيش از 28 روز باشد. به طور كلي شرايط رطوبت بتن پايه بايد مطابق با توصيه هاي سازنده مواد باشد.
