افزودنی های عامل هوازای بتن، مواد آلی هستند (معمولاً به فرم محلول) که وقتی به آب یک مخلوط بتنی اضافه شود، مقدار مشخصی هوا را به طور یکنواخت به شکل حباب های ریز پراکنده به بتن وارد می کنند. این هوا را نباید با هوایی که اغلب در بتن موجود به شکل حفرات نامنظم (که می تواند به علت تراکم ناکافی یا سنگدانه های لایه لایه ای باشد) اشتباه گرفت.
سه دلیل اصلی برای وارد نمودن عمدی هوا به درون بتن عبارت است از: دوام بتن، بهم چسبندگی بتن و تراکم بتن.
اثر عامل هوازای بتن بر دوام بتن
در طی دهه 1930 در ایالات شمال شرقی آمریکا، در بخش های معینی از جاده، قابلیت بیشتری برای مقاومت مقابل اثرات شرایط ذوب- انجماد وجود دارد و حضور نمک های ضدیخ را نسبت به سایر جاده های منطقه بیشتر تحمل می کردند. بررسی ها نشان داد که جاده های با دوام تر از تراکم کمتری برخوردار بودند. همچنین سیمان از آسیابی به دست آمده که در آن از چربی گاو به عنوان یک ابزار کمکی در آسیاب کردن استفاده شده بوده است. نتیجه گیری این شد که عامل هوازای بتن به عنوان تحت عنوان یک عامل محبوس کننده هوا عمل کرده و دوام بتن را ارتقاء داده است. این امر منجر به بررسی دقیق تر شد و در سال 1939 یک جاده اتوبانی با بتن عامل هوازای بتن به همین منظور توسط دپارتمان کارهای امور عمومی نیویورک تولید شد. اثر وارد کردن میزان اندکی (46-%) هوا بر توانایی بتن بر دوام بتن برابر چرخه ذوب- انجماد قابل توجه است و در شکل 3. 1 به تصویر کشیده شده است. عامل هوازای بتن در جاده های اتوبانی، باندهای فرودگاه ها و پارکینگ ها اکنون به عنوان یک رویه اجرایی معمول پذیرفته شده است و چند صد هزار متر مکعب بتن از این نوع بتن ریزی انجام شده است. در آمریکای شمالی کاربرد عامل هوازای بتن به صورت گسترده مورد پذیرش است و نتیجتاً نسبت به اروپا کاربرد بیشتری یافته است.
اثر عامل هوازای بتن بر به هم چسبندگی بتن
بتنی که با استفاده از ریزدانه هایی که در دامنه ی با دانه بندی خوبی نباشد (مثل سنگدانه های لایروبی شده دریا) از خود تمایل بیشتری برای جدایی شیرابه از سنگدانه (آب انداختگی) و جدا شدن نشان می دهد. حضور میزان اندکی عامل هوازای بتن (2-4% حجم) منجر به بهبود در بهم چسبندگی یا پایداری مخلوط می شود. در عوض، عامل هوازای بتن در مخلوط هایی که از این جنبه دانه بندی مناسبی دارند، زمانی کاهش در سیمان موجود می تواند صورت گیرد که هوا بدون افت به هم چسبندگی در بتن وارد شود. مقداری که می توان از سیمان حذف نمود تقریباً یکسان است و موجب کاهش در نسبت آب به سیمان برای حداقل سازی اثر عامل هوازای بتن بر مقاومت فشاری بتن می شود.
اثر عامل هوازای بتن بر چگالی بتن
دو حوزه فوق کاربردی عامل هوازای بتن (به هم چسبندگی بتن و دوام بتن) معمولاً با مقادیر اندک (کمتر از 8% حجم) عامل هوازای بتن همراه می گردد. با این وجود، استفاده از انواع مواد شیمیایی مختلف مواد، مقادیر بسیار بیشتری (تا 30% حجم) برای پایین آوردن چگالی، ارتقاء خصوصیات حرارتی بتن یا تولید بتن سبک از طریق ارتباط با سنگدانه های سبک ضروری می سازد. زمانیکه عامل هوازای بتن برای کاربردهای گسترده فوق برای دستیابی به یک نتیجه مشخص استفاده شود، اثرات جانبی به وجود آمده از عامل هوازای بتن که باید مورد ملاحظه قرار گیرد: 1- حضور حباب های هوای بسیار ریز تحت عنوان «روغن کاری» عمل می کند و کارایی بتن را افزایش می دهد و یا عامل هوازای بتن امکان می دهد که کاهشی در نسبت آب به سیمان به وجود آید؛ 2- مقاومت های فشاری بتن و مقاومت کششی بتن با افزایش عامل هوازای بتن (به هنگامی که طرح اختلاط بی تغییر باشد) کاهش می یابد؛ 3- تسلیم بتن برای یک وزن مشخص از اجزاء اختلاط افزایش می یابد. این جنبه ها بعداً به صورت مقادیر عددی مورد بحث قرار خواهند گرفت.
شرکت شیمی بتن بهینه تولید کننده افزودنی بتن طبق استانداردهای موجود با کیفیت بالا می باشد.
برای آشنایی با محصول و خرید افزودنی بتن روی لینک کلیک کنید
منبع : کتاب مواد افزودنی شیمیایی بتن
