پلاستوفوم ماده ای سبك با قابلیت های بسیار زیاد می باشد که اولین بار توسط آلمان نازی در جنگ جهانی دوم برای ساخت پل های شناور روی آب ساخته شد و عامه مردم آن را به اشتباه” كائوچو (نوعی ماده طبیعی)”، ” آكاچو ” و یا “یونولیت” می نامند.
شکل ظاهری آن از بلور های ریز تشکیل شده است که در مجاورت فشار و بخار منبسط می گردد به علت ساختار سلولی بسته در بلوک های پلی استایرن مقاومت خوبی در مقابل آب داشته و نیز در مقابل فساد پذیری و رشد باکتری از خود محافظت می نماید. پلاستوفوم بکار رفته در بلوک های پلی استایرن نوعی از مواد پلیمری است كه یك نمونه از آن با نام پلی استایرن است و كاربردهای متعددی دارد. این مواد با دانه بندی های ریز و درشت و با وزن حجمی گوناگون بصورت گرانول ، ورق و بلوک های پلی استایرن در اندازه ها و ضخامتهای گوناگون در بسته بندی های تعدادی، قابل ارائه است.
بلوک های پلی استایرن مدتی است كه برای ساختمان سازی در کشور و در آپارتمان های بلند به دلیل سبكی و كم هزینه بودن مورد استقبال انبوه سازان (بساز بفروش های سابق) قرار گرفته است.
بلوک های پلی استایرن در دو نوع «قابل اشتعال» و «غیر قابل اشتعال» در بازار عرضه می شوند. وزن هر قطعه بلوک های پلی استایرن كه در ساختمان سازی به كار می رود، در برابر ، وزن بلوك های سیمانی ناچیز است و کاربرد بلوک های پلی استایرن تا اندازه بسیار زیادی موجب پایین آوردن وزن ساختمان می شود.
بلوک های پلی استایرن به دلیل سبكی وزن خود، وزن نهایی ساختمان را كم می كنند، به همین دلیل در ساختمان سازی مورد استفاده قرار می گیرند. بلوک های پلی استایرن نقش باروری ندارند و به همین دلیل در برابر زلزله ایمن هستند.
اما بلوک های پلی استایرن ، در برابر آتش به راحتی حجم خود را از دست می دهند و تنها اشكال این بلوك ها، كمی مقاومت در برابر حرارت و شعله وری آنها است.
در صورتی كه از جنس مرغوب بلوک های پلی استایرن در ساختمان سازی استفاده شود، در برابر آتش مقاوم تر خواهند بود. به همبن دلیل نباید از بلوک های پلی استایرن قابل اشتعال استفاده شود و نوع غیرقابل اشتعال بلوک های پلی استایرن نیز با رعایت ضوابط محدود شود تا از حریق های گسترده در ساختمان ها جلوگیری شود.