تسریع کننده ها افزودنی هایی هستند که سخت شدگی بتن را تسریع می کنند. و مقاومت اولیة بتن را بالا می برند. این نکته قابل توجه است که لزومی ندارد افزودنی ها اثر بخصوصی روی زمان گیرش داشته باشند.
در ضمن افزودنی های تندگیرکننده ای هم وجود دارند که مخصوصاً زمان گیرش را کم می کنند. نمونه ای از افزودنی های تندگیرکننده، کربنات سدیم است که به منظور ایجاد گیرش سریع در پلاسترهای سیمانی مورد استفاده در نماها بکار می رود و با ایجاد گیرش سریع، کارهای تعمیراتی سریع را امکان پذیر می سازد.
کلرورآلومینیوم، کربنات پتاسیم، فلوئوروسدیم، آلومینات سدیم و نمک های آهن نمونه های دیگری از افزودنی های تسریع کننده می باشند که باید برای استفاده از هر کدام آنها مطالعاتی کامل از نتایج کارشان هست.
متداول ترین تسریع کننده ای که طی دهه های متمادی بکار برده شده است، کلریدکلسیم «cacl2» می باشد. کلریدکلسیم در تسریع نمودن هیدراتاسیون کلسیم عمدتاً c3s مؤثر است. این امر احتمالاً در اثر تغییرات مختصر در قلیایی آب منفذی یا به صورت کاتالیزور در واکنش های هیدراتاسیون می باشد.
اگرچه امروزه مکانیزم این مادة افزودنی بصورت ناقص شناخته شده است ولی شکی وجود ندارد که کلریدکلسیم ماده ای تسریع کننده، ارزان قیمت و مؤثر می باشد اما عیب عمدة ان حضور یون های کلرید در اطراف میلگردها و یا سایر فولادهای مدفون سریعاً موجب خوردگی می گردد. بدین سبب استانداردها و آئین نامه های مختلف استفاده از کلریدکلسیم را در بتن مسلح ممنوع کرده اند. حتی در مورد بتن های غیرمسلح وقتی که دوام بتن بخاطر عوامل خارجی در خطر باشد، کاربرد کلریدکلسیم می تواند مضر باشد.
