در طی اختلاط بتن، عمل «روی هم افتادگی مواد بتنی روی هم» در سلسله اختلاط افزودنی های کاهنده آب بتن و بتن موجب می شود که حفرات هوا در سیستم تشکیل شود، که در بتن های معمولی با نیروهای مکانیکی مورد استفاده به هنگام ریخته شدن بتن کاهش می یابد. احتملاً تا 5/1% هوا توسط حجم محصور تحت ذرات سنگدانه باقی می ماند. در بریتانیا عموماً اجازه ورود میزان خیلی بالایی هوای موجود در بتن (چون تأثیر منفی بر مقاومت فشاری دارد) امری نامطلوب تلقی می شود. در آمریکای شمالی (جایی که بتن با هوای محبوس به صورت گسترده تری استفاده می شود) کاربرد آن دسته از افزودنی های کاهنده آب بتن که تماییل برای افزایش هوای محبوس در بتن موجود دارند، کاهش پیمانه مصرفی عامل محبوس کننده هوا را تا میزان 50% ضروری نموده است. به طور خلاصه حضور افزودنی های کاهنده آب بتن می تواند میزان هوای موجود در بتن را تغییر دهد.
میزان هوای موجود در بتن به دست آمده و همچنین پارامترهای طراحی اختلاط، مطابق بر نوع و کیفیت افزودنی های کاهنده آب بتن مورد استفاده به طور قطع متغیر خواهند بود، اما عموماً در سطوح پیمانه مصرفی معمولی (در یک اسلامپ 50 میلی متری از اختلاط شن یا ماسه با سیمان 300 کیلوگرم بر متر مکعب) تغییر در میزان هوای موجود در بتن قابل مشاهده است. در مواردی که افزودنی های کاهنده آب بتن برای ایجاد بتن با کارایی بالا برای موادی که منجر به افزایش هوای موجود در بتن می شود، اضافه می گردند، تقریباً 1 درصد هوای بیشتر نتیجه خواهد شد.
البته حضور هوای موجود در بتن در چگالی کاهش یافته در مرحله شکل پذیر و سخت شده منعکس می شود و اثر هوای موجود در بتن روی خصوصیات بعدی بتن سخت شده هم بعداً مورد بحث واقع خواهد شد.
برای آشنایی با محصول و خرید افزودنی بتن روی لینک کلیک کنید .
منبع : کتاب مواد افزودنی شیمیایی بتن
