زمانیکه یک افزودنی لاتکس در بتون ریزی استفاده می شود، میزان آب موجود مورد نیاز برای ایجاد یک اسلامپ مشخص به اندازه محسوسی می تواند کاهش یافته و میزان این کاهش با افزوده شدن نسبت پلیمر به سیمان افزایش می یابد. این تأثیر به واسطه حضور ذرات پلیمر و هوای محبوس و عمل فروپاشندگی امولسیون سازهای روکنشگر بوده که اثری روان ساز دارند و منجر به افزایش کارایی می شود.
عموماً زمان گیرش LMM و LMC در مقایسه با مخلوطهای عادی بیشتر ادامه می یابد و میزان تأخیر وابسته به نوع پلیمر و نسبت پلیمر به سیمان مخلوط است. تأخیر در گیرش به واسطه حضور روکنشگرهایی است که در لاتکسها وجود دارند، که نسبتاً هیدراتاسیون سیمان را متوقف می کنند. به واسطه خصوصیات آب گریز کلوییدی لاتکس، کاهش آب ایجاد شده ناشی از کاربرد آنها و هوای محبوس در مخلوط های ملات و بتن، تمایل اندکی برای جدایی شیرآبه از سنگدانه و جداسازی وجود دارد.
عمل آوری مرطوب در آب آهک اشباع تا زمان 0 آزمایش؛ عمل آوری خشک در هوای آزمایشگاه ذخیره بود تا زمان آزمایش (حدود 25 درجه سلسیوس و 50% رطوبت نسبی).
هوای محبوس در افزودنی بتن لاتکس
در صورت عدم حضور عامل های ضدکف که مؤلفه های اساسی امولسیون هستند، اغلب امولسیون های لاتکس منجر به ایجاد هوای محبوس زیادی می گردند. هوای محبوس از فعالیت روکنشگرهای لحاظ شده به عنوان امولسیون سازها یا تثبیت کننده ها در لاتکس های پلیمری نتیجه می شود.
لاتکس های تجاری امروزی معمولاً حاوی عامل ضد فوم شدگی (تشکیل فوم) مناسبی هستند و هوای محبوس ناخواسته به اندازه قابل ملاحظه ای کاسته می شود. میزان هوای موجود ملات اصلاح شده با لاتکس می تواند در بازه 5 تا 20% قرار بگیرد، حال آنکه در مورد بتن اصلاح شده با لاتکس بسته به اندازه درشت دانه، هوای محبوس همانند بتن معمولی می تواند کمتر از %2 هم باشد.
مقاومت افزودنی بتن لاتکس
بهبود کلی در پیوند سیمان هیدرات- سنگدانه و حضور لایه های پلیمری میان نفوذی در مجموعه ملات و بتن اصلاح شده با لاتکس، افزایش قابل توجهی به مقاومت کششی و خمشی می بخشد. با این وجود هیچ بهبودی در مقاومت فشاری در قیاس با بتن معمولی به وجود نمی آید. فاکتورهای اصلی مؤثر بر خصوصیات مکانیکی ملات و بتن اصلاح شده با لاتکس عبارتند از:
1- طبیعت لاتکس پلیمری سیمان و سنگدانه مورد استفاده در اختلاط
2- پارامترهای نسبت اختلاط کنترل کننده همچون نسبت پلیمر به سیمان، نسبت آب به سیمان، نسبت مواد پرکننده به فضای خالی و میزان هوای موجود
3- روش های آزمایش و عمل آوری
طبیعت لاتکس پلیمری توسط نسبت مونومر در کوپلیمر تعیین می شود. اغلب بتن ها و ملات های اصلاح شده با لاتکس در مقایسه با ملات و بتن سنتی، چسبندگی خوبی با زیر لایه ها دارند (سفال، سنگ، آجر، فولاد و بتن قدیمی). عموماً مقاومت پیوند، صرف نظر از نوع پلیمر مورد استفاده در کشش و خمش با افزایش نسبت پلیمر به سیمان افزایش می یابد.
این مقادیر می تواند تحت تأثیر تخلخل سنگ بستر و شرایط خدمت دهی آن قرار بگیرد. افزایش در مقاومت ساییدگی وابسته به نوع لاتکس و نسبت پلیمر به سنگدانه مورد استفاده است. عموماً مقاومت ساییدگی تا اندازه قابل ملاحظه ای با افزایش در نسبت پلیمر به سیمان بهبود می یابد. ترکیب مواد افزودنی لاتکس با دیگر مواد افزودنی، همچون فوق روان کننده ها و فوم سیلیکا توسعه محسوسی را ایجاد نموده که توسط ملات های عادی حاصل نمی شود. مثلاً ملات مبنا که عاری از پلیمر است، دارای نسبت پیوند به مقاومت فشاری 0.2 می باشد. این در حالی است که ملات های حاوی 15% پلیمر، 15% پلیمر به علاوه فوق روان کننده و 15% به علاوه فوم سیلیکا، نسبت پیوند به مقاومت فشاری خود را به ترتیب 0.38، 0.31 و 0.37 افزایش دادند.
به دلیل اینکه خود پلیمرها وابسته به دما هستند، خصوصیات مکانیکی LMM ها و LMCها وابسته به طبیعت پلیمر و دمایی است که مواد در حین خدمت دهی با آن مواجه می شوند. به همراه افزایش دما، LMMها و LMCها عموماً کاهش سریعی در مقاومت یا خیز از خود نشان می دهند. کاهش مقاومت در دماهایی که بالاتر از دماهای انتقال پلیمرها و نسبت های پلیمر بالاتر قابل ملاحظه است. محدودیت دمای حداکثر برای حفظ خصوصیات مقاومتی برابر 150 درجه سلسیوس به دست می آید.
آشنایی با مواد افزودنی شیمیایی در بتن (کلیک کنید)
منبع: کتاب افزودنی های شیمیایی بتن
