ویژگی ها و مزایای افزودنی بتن لاتکس
تغییر شکل پذیری، مدول الاستیک و نسبت پواسون
اختلاف های زیاد میان مدول های لاتکس و هیدرات های سیمان (مدول های الاستیک Gpa 0.001 -10 و GP 10-30 به ترتیب) موجب می شود اغلب LMM ها و LMCها تغییر شکل پذیری و الاستیسیته بالاتری از بتن و ملات با سیمان معمولی داشته باشند. بسته به نوع پلیمر و نسبت پلیمر به سیمان، تغییر شکل پذیری و مدول الاستیک در وهله اول با افزایش در نسبت پلیمر به سیمان و بعد هم با کاهش در نسبت های بالاتر، رو به افزایش می رود. با این وجود، نسبت پواسون خیلی کم تحت تأثیر واقع می گردد.
جمع شدگی ناشی از خشک شدن، خزش و انبساط حرارتی
بسته به نوع پلیمر و نسبت پلیمر به سیمان، جمع شدگی ناشی از خشک شدگی LMM و LMC می تواند پایین تر یا بالاتر از بتن و ملات معمولی باشد. عموماً جمع شدگی خشک با افزایش نسبت پلیمر به سیمان رو به کاهش می رود. نوع عمل آوری اثر قابل توجهی بر جمع شدگی خشک دارا می باشد؛ عمل آوری خشک جمع شدگی خشک را افزایش می دهد. اما صرف نظر از نوع پلیمر و نسبت پلیمر به سیمان، در 28 روزگی تقریباً ثابت می گردد.
عموماً در سطوح مصرفی کم لاتکس، کرنش خزشی و ضریب خزش ملات و بتن اصلاح شده با لاتکس به میزان قابل توجهی کمتر از ملات و بتن با سیمان معمولی است. خزش پایین احتمالاً به واسطه میزان پلیمر کم بوده که امکان دارد بر الاستیسیته اثری نگذارد، اما مقاومت با بالاآوردن ظرفیت، پیوند مجموعه افزایش می یابد. همچنین هیدراتاسیون بهتری از طریق نگه داشت آب در ملات و بتن فراهم می آورد. ضریب انبساط حرارتی در حدود 9-10×〖10〗^(-6) خیلی مشابه با ضریب انبساط بتن است که برابر 10×〖10〗^(-6) است.
مقاومت آبی، مقاومت به نفوذ یون کلرید، مقاومت کربناتی و شیمیایی
حفرات بزرگ (در بازه 0.01 μm تا 0.1 μm) با لایه ممتد شکل گرفته در مجموعه LMM و LMC بسته می شود. در نتیجه جذب آب کاهش یافته، نفوذپذیری آب و انتقال آب در ملات و بتن با سیمان معمولی را نشان می دهد. این تأثیر با بالاآمدن میزان پلیمر موجود و بخار نسبت پلیمر به سیمان افزایش می یابد. نفوذپذیری بیشتر آب همچنین مقاومت به ورود یون کلرید و بنابراین کاهش خوردگی ارتقاء می دهد.
بر خلاف مقاومت های فزاینده ملات و بتن عادی، زمانی که اغلب LMM ها و LMCها در آب قرار گیرند، رو به از دست دادن مقاومت می روند. برای مقاومت خمشی این روند بیشتر برجسته می گردد. با این وجود چون مقاومت های خمشی اغلب LMM ها و LMCها به اندازه قابل ملاحظه ی بیشتر از ملات و بتن معمولی می باشد و چون بخش زیادی از این مقاومت را حفظ می کنند مشکلی در کارکردهای عملی آنها نیز وجود ندارد. با این وجود ملات های با پایه پلی ونیل استات مقاومت آبی ضعیفی دارند، زیرا آنها هیدرولیز قلیایی را زمانی که به طور پیوسته در معرض رطوبت قرار می گیرد، متحمل می شوند.
به دلیل تأثیرات بسته شدن حفره ای لاتکس، مقاومت کربناتی ملات و بتن اصلاح شده با لاتکس بهبود می یابد. مقدار مقاومت وابسته به نوع پلیمر، نسبت پلیمر به سیمان مورد استفاده در اختلاط و شرایط در معرض واقع شدگی کربن دی اکسید می باشد.
مقاومت شیمیایی افزودنی بتون لاتکس عموماً به عنوان روغن ها و چربی ها مناسب طبقه بندی می شوند، اما نسبت به محلول کننده های معدنی ضعیف می باشد. اگر چه مقابل قلیایی ها و اغلب نمکها (به جزسولفات ها) مقاومت می کنند، مقاومت آنها به اسیدهای معدنی تنها اندکی نسبت به بتن معمولی در پیمانه های لاتکس معمولی مورد استفاده بهبود می یابد. مقاومت شیمیایی بالاتر با انتخاب یک پلیمر مقاومتر شیمیایی و نسبت پلیمر به سیمان بیشتر حاصل می گردد.
دوام ذوب انجماد لاتکس
کاهش در تخلخل، میزان آب موجود را کاهش داده و منجر به هوای محبوس می شود. هنگامی که لاتکس ها در اختلاط های ملات و بتن به کار برده شوند، موجب می شوند تا نسبت به شرایط ذوب شدگی و انجماد خیلی مقاوم تر شوند. مقاومت یخ زدگی لاتکس این ملات های تهیه شده با این لاتکس ها تا اندازه قابل ملاحظه ای حتی با نسبت های پلیمر به سیمان 5% ارتقاء می یابد. با این وجود، افزایش در نسبت پلیمر به سیمان لزوماً توسعه بیشتری در مقاومت ذوب انجماد ایجاد نمی کند. در مقایسه با زمانی که با ملات و بتن سنتی، LMM و LMC هنگامی که در معرض شرایط بیرونی واقع شوند، پرتونگاری (Radiation) UV و کربناسیون هوازدگی بهتری را نشان می دهند.
آشنایی با چسب بتن لاتکس (کلیک کنید)
منبع: کتاب افزودنی های شیمیایی بتن
